Nad smutnym dniom, raptoŭnaj katastrofaj
Maich prazrystych vobrazaŭ i snoŭ,
Paŭstanu ja,
pakul dyktuje strofy
Majo žyćcio nanova mnie iznoŭ.
Paŭstanu ja. Niachaj źbivaje strata
Słaboha i biaźsilnaha, a mnie
Nadzieju mieć, što chutka pryjdzie śviata
I žnivień słoŭ na viecier nie sažnie.
Jašče j ziaziula viesieła kuvaje
Nad tym niadremna-ścišanym siałom.
I sonca promień zyrki dasyłaje,
Kab spapiałić rasstańniaŭ kryhałom.
I tam, dzie leta babina na skonie
Biaźłitasna asiadziecca na skroń,
Jaki chałodny škvał mianie dahonić,
Nieŭtajmavany, zojmiecca ahoń?..
Dy viedaju, što poźniaju paroju,
Kałi tryvožyć serca zarapad,
Puščankaj niepryručanaj, lasnoju
Ja pražyvu miž radaściaŭ i strat.
I, moža być, zusim nievypadkova
Paŭstanu ja ŭ śviatle niaźmiennych mar
Dziaŭčynkaj toj, jakoj viadoma słova
I nieviadomy ŭvieś jaho ciažar.
|
|
